W JESIENI JEST RADOŚĆ NIEZNANA…

JESIEŃ SZCZEROZŁOTA, ZIELONA, ŻÓŁTA, RUDA

„Mimozami jesień się zaczyna,

Złotawa krucha i miła.

/…/

Mimozami zwiędłość przypomina,

Nieśmiertelny żółty październik.

/…/

Z przemodlenia, z przeomdlenia senny,

W parku płakałem szeptanymi słowy.

Młodzik z chmurek prześwitywał jesienny,

Od mimozy złotej majowy. /…/”

/ Julian Tuwim, Wspomnienie /

Lubię jesień, zwłaszcza jej początek. Kasztany wygrzewają się w słońcu, powietrze nabiera innej przejrzystości, a poranki i wieczory zmieniają swój zapach. Zmierzch przychodzi coraz szybciej, a wilgoć za oknem sprawia, że nieodłącznym atrybutem kończącego się dnia staje się wełniany pled, ciepłe światło świec, książka gwarantująca długo oczekiwaną podróż do krainy słów. 

Lubię jesień, a nade wszystko – jej koloryt i nostalgiczno-melancholijną aurę. Niektórzy mówią, że to pora roku, kiedy dopada nas tzw. jesienna chandra. Sprzyjają temu chłodne, ponure, deszczowe dni. Jeśli o mnie chodzi – sytuacja wygląda nieco inaczej. Nie wiem, dlaczego, ale wówczas budzi się we mnie nowa energia, przychodzą do głowy pomysły, o których wcześniej nawet nie marzyłam. Mam ochotę na nowe eksperymenty kolorystyczne w mojej szafie, a nawet - decyduję się na przeprowadzenie rewolucyjnych aranżacji w moim domu.

Lubię jesień. Rozglądam się za małymi iglastymi kwiatami o nazwie „Marcinki” (astry kwitnące do pierwszych przymrozków), które potem cieszą moje oczy i duszę w różnych miejscach w domu. Mam sentyment do chryzantem w  kolorze miodowej żółci, dlatego – zwłaszcza w tym czasie – goszczą one na moim balkonie. Przemierzam parki w poszukiwaniu alejek, na których utkane są prawdziwe dywany z zielono-rdzawo-żółtawych liści. Słyszę jak szeleszczą pod butami i za każdym krokiem ulatują w górę z lekkością piór.

Lubię jesień. Seanse w sali kinowej, gdzie zegar zdaje się inaczej odmierzać godziny, przybierając postać czasoprzestrzeni z oglądanego filmu. Piątkowe wieczory na koncertach w filharmonii, podczas których spotykam się z MOIMI MISTRZAMI. Bach, Mozart, Beethoven, Chopin, Liszt, Schubert, Strauss, Debussy, Ravel, Mahler wiodą moje myśli ku Wiedniowi. Rozpoczęte właśnie nowe sezony w teatrach przypominają o odwiedzeniu ukochanego Krakowa, ale i Warszawy, bo październikowym rytuałem stał się dla mnie spacer w Królewskich Łazienkach i aromatyczna angielska herbata w odrestaurowanej Starej Oranżerii w porze FIVE O’CLOCK (zupełnie jak w "Alicji w Krainie Czarów").

Lubię jesień, to wszystko, co ze sobą niesie, czego jeszcze nie wiem, a na co podświadomie czekam. Ubieram wełniany golf w melanżowej zieleni jesiennych liści, jasną beżową spódnicę sięgającą do kolan z migoczącym logo WOOLMARK – symbolem gwarantującym komfortowe ciepło w najbardziej chłodne dni, otulam się dodatkowym szalem-poncho w angielską kratę i… wychodzę w kasztanowych sztybletach, z przewieszoną rudą torbą na ramieniu  na spotkanie z szelestem liści, ukrytymi w kamieniach ostatnimi żołędziami, nucąc słowa piosenki śpiewanej przez Sławę Przybylską: „Pamiętasz, była jesień…”.

I Was zachęcam do wyjścia ku JESIENI SZCZEROZŁOTEJ, ZIELONEJ, ŻÓŁTEJ, RUDEJ...