ZIMOWE MARZENIE

NIM ŚNIEŻNY PŁASZCZ NAKRYJE OSTATNIE KREACJE PARKOWYCH ALEI…

Marzyłam, jak każdego roku, o białych Świętach, potem – Nowym 2017 spowitym śnieżnym puchem. Jednak aura wybrała własną paletę barwną i obdarowała nas klimatem późnej jesieni.

Aleje parkowe zdobiły kwiaty róż,

na krzewach przykuwały wzrok nasycone czerwienią owoce głogu.

Na drzewach wiatr kołysał ostatnie rajskie jabłka.

Śnieżny krajobraz pozostał w sercu i duszy. Obejrzane po raz kolejny: „Love Actually”, „Holiday”, „Listy do M.”, „Opowieść Wigilijna” wprowadziły czar i powab świątecznych oczekiwań, także tych, związanych z obecnością zimy za oknem. Wyczarowały ja także dźwięki „Moich kolęd na koniec wieku” Zbigniewa Preisnera. Słowa Mariana Hemara śpiewane przez Beatę Rybotycką – jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki – malują zimowy pejzaż:

„Całą noc padał śnieg

Cichy, cichy, cichuteńki

Przyszedł świt, a tu świat

Cały biały, bielusieńki

Jakby ktoś świata skroń

Gładził chłodem białej ręki

I powiedział szeptem doń:

Nic się nie bój, mój maleńki /…/.''

Ostatnia strofa brzmi, jakby mieniła się słowami życzeń składanych u progu Nowego Roku, które dziś podarowuję Wam wszystkim. By Nowy 2017 obdarzył świat POKOJEM, DOBREM, MIŁOŚCIĄ, PIĘKNEM.