JESIENIĄ…

Nasycenie kolorytem złocistej jesieni.

„Życie – jedyny sposób,

Żeby obrastać liśćmi,

Łapać oddech na piasku

Wzlatywać na skrzydłach.

/…/”

/Wisława Szymborska, Notatka/

Od moich ostatnich zapisków na blogu „Ziemia się obróciła wokół własnej osi”[1] . Minęły WIOSNA, LATO, nastała JESIEŃ– kolejna… .

Nasycone złotem, żółcieniami, ugrami, uspokojonymi zieleniami, głębokimi czerwieniami, burgundami, kasztanowymi i rudymi brązami pejzaże są jak starzy przyjaciele niosący pocieszenie w najtrudniejszych momentach życia, odprężają i wyzwalają nieco przygasłe myśli, zapomniane marzenia.

Jedno spojrzenie rzucone w słońce, kilka kroków pod górę, głęboki wdech, rudy kasztan w dłoni, lśniący jak zwierciadło  na obrazie „Małżeństwo Arnolfinich” Jana Van Eycka[2], w którym odbija się wszechświat.

W takiej scenerii wszystko łagodnieje, wracają pragnienia odwiedzenia długo oczekiwanej wystawy „Frida Kahlo i Diego Rivera. Polski kontekst” w Centrum Kultury w Poznaniu; obejrzenia filmów: „Maudie” oraz „Twój Vincent”, a nawet – wybrania się w podróż do Paryża, na 5 avenue Marceau, gdzie w dawnej pracowni projektanta powstało Musee Yves Saint Laurent, stworzone z inicjatywy Foudation Pierre Bergé – Yves Saint Laurent.

A wszystko to wróciło, choć tej jesieni:

„Chmury jak nigdy i deszcz był jak nigdy,

Bo padał przecież innymi kroplami.

/…/”.[3]

---

[1] Wisława Szymborska, Nieuwaga

[2] Jan Van Eyck, Portret małżonków Arnolfinich – obraz namalowany w technice olejnej na desce (1434), National Gallery, London.

[3] Wisława Szymborska, Nieuwaga